Om van materie vormen te maken, moet deze op een bepaalde manier geschikt worden. Dit geldt zowel voor levende als levenloze dingen. Alles heeft een vorm en bezit dus in zekere zin een innerlijke ordelijke structuur. Er is dus in dit vormende proces een overgang gemaakt van chaos of wanorde naar orde.
Stel dat we de blokkendoos van een kind omverlopen en vervolgens deze opruimen. Om het kind blij te stemmen gaan we de blokken sorteren, ordenen want zo zijn de blokken dan achteraf gemakkelijk terug te vinden. Alvorens verder te lezen, hoe zou u ze sorteren?
Op vorm, op kleur, op gewicht, op samenhorigheid, op.... .We hebben de wanorde van de blokken en we beslissen om de blokken volgens kleur te sorteren. Als resultaat krijgen we verschillende hoopjes (vormen) van dezelfde kleur. Aan de hand van dit voorbeeld kan ik het basisprincipe van mijn stelling uitleggen.
Ik zeg dat er een algoritme bestaat waarmee het ontstaan van alles verklaard kan worden. Het grote probleem is dat ik dit algoritme niet kan formuleren omdat het veel te complex is. In het bovenstaand voorbeeld worden de gekleurde hoopjes verklaard door de regel “sorteer op kleur”. De regel “sorteer op kleur” noem ik het algoritme waardoor uit chaos, hoopjes zijn ontstaan. Ik heb u zonet gevraagd om eens na te denken over hoe u zelf de blokken zou sorteren. Wel het was niet zeker dat u ze op kleur zou sorteren. Toeval speelt met andere woorden ook een grote rol in het ontstaan van de hoopjes.
In dit eindwerk wil ik weergeven dat men aan de hand van eenvoudige algoritmen reeds kan komen tot interessante vormen. Deze vormen zullen niet echt nuttig zijn in onze samenleving omdat ze ontstaan zijn uit een eenvoudig zelf opgesteld algoritme. Moesten we een algoritme kunnen opstellen om tot vormen te komen die wel nuttig zijn voor de maatschappij, de vorm van een bureaulamp bijvoorbeeld, dan zouden we nog altijd met het probleem van de “goede smaak” zitten. Een regel die afhangt van de tijd en van de persoonlijkheid.
Dit onderzoek moet u zien als een denkoefening, een theorie die interessant genoeg is om eens in overweging te nemen, een uitstapje naar de schemerzone waar alles kan maar niet altijd verklaarbaar is. Het is geen uit de lucht gegrepen onzin maar een onbewijsbare stelling. Want op hoeveel manieren we het wel zouden proberen te bewijzen, we gaan handelingen en denkprocessen toepassen die we eigenlijk aant bewijzen zijn. Ik ga een op andere theorieën gebaseerd verhaal schrijven dat de analogie tussen natuurkundige en menselijke creatieve processen illustreert. Onoverkomelijk kom ik dan aan de overgang van chaos naar orde en van onbewuste naar bewuste. Het is juist een verklaring voor deze overgang die ik ga bespreken in dit eindwerk en ga illusteren aan de hand van vormen die via een algoritme uit chaos zullen ontstaan.
Door het denken over, het voldoen aan een zeker nut en het komen tot interessante vormen vind ik dat dit onderzoek zeer goed past in deze opleiding als productdesigner.