We bevinden ons in een tijdperk waar we zeer veel kunnen waarnemen. De zeer verre sterren kunnen we zien met behulp van ruimte-telescopen. We bouwen deeltjesversnellers waarvan slechts een hand vol wetenschappers nog weet waarvoor ze dienen, maar iedereen weet dat er quarks zijn. Theoretisch zou men er in kunnen slagen om DNA na te maken (let wel namaken en niet ontwerpen). Waar liggen de grenzen? Is the sky the limit?
Er is een groot verschil tussen weten en begrijpen. Indien we - zoals Darwin - processen observeren en besluiten dat uit hun eeuwige herhaling hier een regel achter zit, dan wil dat nog niet zeggen dat we de zin of de bedoeling achter de regel begrijpen.
Misschien zijn we nog niet voldoende geestelijk ontwikkeld om alles te kunnen interpreteren, verwerken en begrijpen wat we op dit moment kunnen waarnemen. Existentiële vragen blijven tot nu toe door alle wetenschapsrichtingen onbeantwoord. Ze zullen waarschijnlijk ook niet echt opgelost geraken, want bij elke stap die men dichter bij komt lijkt alsof de vragen zich uitbreiden en net buiten handbereik blijven. Ik heb ook niet de ambitie om hierop antwoorden te geven, maar met de theorie van het ordenende algoritme wordt de honger naar antwoorden op deze vragen toch wel een beetje gesust, althans bij mij.
Indien we zouden aanvaarden dat ons handelen, onze manier van denken en alles rondom ons, gedicteerd en gecoördineerd wordt door het ordenende algoritme, waar ligt dan de menselijke vrijheid? Zijn al onze daden op voorhand vastgelegd? De wil van de natuur (het ordenende algoritme) zit in ons, maar kan het ons tot iets dwingen? Hebben wij de vrijheid om te kiezen uit de aselect gegenereerde ideeën en zo ons eigen leven en leefwereld te bepalen?